บทที่ 1 ฉันแค่ใกล้... จะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว
1.1 โรคซึมเศร้าคืออะไร
1.2 น้ำตาไหลเมื่อได้เห็นตะวันรุ่ง
1.3 เหมือนปลาที่ใกล้จมน้ำตาย แต่ร้อง “ช่วยด้วย” ไม่ออก
1.4 ในใจเจ็บปวดเกินไป จึงต้องย้ายไปไว้บนร่างกาย
1.5 ความสัมพันธ์ครอบครัวที่อึดอัดทำให้ฉันหดหู่

บทที่ 2 พยายามที่จะไม่ปล่อยวาง เพราะยังไม่เต็มใจอยู่เล็กน้อย
2.1 ทำไมต้องเป็นฉันที่เจ็บปวดเสมอ
2.2 ใคร ๆ ก็ใส่ใจสุขภาพจิต
2.3 เผชิญหน้ากับสิ่งที่ตนเองกำลังเป็นอยู่
2.4 ไม่มีใครทำได้ดีที่สุดตั้งแต่เริ่มแรก
2.5 ฉันควรปล่อยวางตนเองอย่างไร
2.6 ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าต้องการเพื่อนเคียงข้างอย่างไร

บทที่ 3 จงผ่อนคลาย ค่อย ๆ รักษาตัวเอง
3.1 เครื่องมือรักษาที่ทำให้ฉันรู้สึกสบาย
3.2 เผชิญหน้ากับบาดแผลทางใจ
3.3 ใส่ใจตนเอง รักษาสมดุลกายและใจ
3.4 หากกินให้ดีแล้วจะมีพลัง
3.5 หากอารมณ์ด้านลบจู่โจม อย่าลนลาน หายใจเข้าลึก ๆ
3.6 จิตใต้สำนึกได้ยินทุกคำพูด หลีกเลี่ยงการทำนาย

บทที่ 4 แม้จะช้ากว่าคนอื่นสักหน่อยก็ไม่เป็นไร
4.1 ฉันหมดหนทางจะเยียวยาแล้วหรือ?
4.2 ฉันไม่เคยหยุดเปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่นได้เลย
4.3 แรงกดดันดั่งภูผา จะสั่นคลอนด้วยแรงกายได้อย่างไร
4.4 ปล่อยวางภาระทางความรู้สึก สร้างขอบเขตที่ปลอดภัย
4.5 เมื่อโศกเศร้าหดหู่ ฉันจะทำ...
4.6 บางครั้งฉันก็ใจลอย

บทที่ 5 คุณสามารถดำรงอยู่ได้ ไม่ใช่แค่อยู่รอด
5.1 เพราะฉันอยากหยุดกังวลจึงกังวลมากขึ้น
5.2 ความกล้าที่จะไม่ใส่ใจ
5.3 อุดมธรรมดุจดั่งน้ำ ปล่อยความรู้สึกให้ไหลไปตามกระแส
5.4 การมีชีวิตที่ดีขึ้นคือสัญชาตญาณของฉัน
5.5 ผสานกับแสงร่วมกับธุลี

บทส่งท้าย